Historia spalonego kościoła
Drewniany kościół parafialny we wsi Księżomierz prawdopodobnie liczył ponad 500 lat, chociaż na obecnym miejscu stał niewiele ponad 200 lat (od 1783 r.). Początkowo służył on jako kościół parafialny pod wezwaniem św. Piotra Apostoła w Kłodnicy. Wybudowany tam został przez biskupa krakowskiego około 1430 roku. Kiedy na gruntach Kłodnicy powstał Chodel kościół ten był jego świątynią parafialną do roku 1541. Gdy na początku XVII wieku wybudowano nowy, murowany kościół, dawny drewniany pełnił funkcję kościoła szpitalnego, powoli popadając w ruinę, mimo częściowych remontów a nawet próby jego przebudowy około 1739 r. przez prepozyta chodelskiego Woytowskiego. Pod koniec XVII w. musiał być już w bardzo złym stanie skoro biskup w protokole wizytacji z 1779 r. przeznacza go do rozbiórki, a pochodzące z niego drzewo poleca wykorzystać do naprawy innych budynków parafialnych. Przeznaczony do rozbiórki kościół uratował wójt Księżomierzy Michał Guz, który w 1783 r. zakupił go, przewiózł i postawił na nowo w Księżomierzy. Kościół otrzymał tytuł istniejącej poprzednio kapliczki pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. W jego głównym ołtarzu umieszczono czczony tu obraz Matki Bożej Księżomierskiej. Zdaniem historyków sztuki kościół w Księżomierzy należał do ciekawszych kościołów drewnianych w Polsce. Zbudowany był z obrabianych bali modrzewiowych, o konstrukcji zrębowej, oszalowany i wzmocniony lisicami. Nawa kościoła miała kształt kwadratu (9,5 x 9,5 m). Prezbiterium było również kwadratowe, nieco mniejsze (6 x 6 m) lecz o równej z nawą wysokości. Długość kościoła wynosiła 19,5 m, szerokość 9,5 m, wysokość wraz z sygnaturą 16,5 m. Taka dwukwadratowość jest charakterystyczną cechą najstarszych polskich kościołów drewnianych. Do prezbiterium od strony północnej przylegała prostokątna zakrystia. Od zachodu na osi przedłużonej kościoła znajdował się prostokątny przedsionek, zajmujący połowę szerokości nawy, wsparty na czterech słupach naśladujących kolumienki. Wewnątrz kościoła znajdowały się trzy ołtarze barokowe. W ołtarzu głównym był obraz Matki Bożej Księżomierskiej z początku XVII wieku. Ołtarz główny, pochodził z drugiej połowy XVIII w. Według opisu księgi inwentarzowej z 1922 r. ołtarz miał mensę murowaną z portatylem marmurowym, po bokach znajdowały się 4 filarki z kapitolikami wykonanymi z drewna. Cudowny obraz Matki Bożej zasłaniał obraz Pana Jezusa na krzyżu w otoczeniu swej Matki i Marii Magdaleny. W zwieńczeniu umieszczony był olejny obraz św. Jana Nepomucena, z połowy XVIII w. Przy ołtarzu umieszczono 6 figur rzeźbionych w drewnie. W bocznym ołtarzu po lewej stronie kościoła umieszczony był obraz Pana Jezusa na krzyżu, nad nim zaś obraz świętego Antoniego. Po obydwu bokach obrazu były rzeźbione figury. W ołtarzu po prawej stronie znajdował się obraz św. Józefa, nad nim św. Magdaleny. Obydwa ołtarze boczne miały drewniane mensy z marmurowymi portatylami i pochodziły z pierwszej połowy XVIII w. Z czasem wnętrze kościoła ulegało kolejnym zmianom. W 1930 r. zrobiono w kościele nowy sufit i pomalowano jego wnętrze. W 1934 r. do ołtarza głównego wstawiono obraz Chrystusa ukrzyżowanego, pędzla Michała Hołynia. W 1936 r. przebudowano ołtarze boczne umieszczając w nich św. Józefa i św. Antoniego, także namalowane przez Michała Hołynia oraz św. Judy Tadeusza pędzla Tadeusza Korpala z Krakowa. Wymieniono również wszystkie okna. W 1943 zrobiono nowy konfesjonał. W 1951 r. w oknie umieszczonym w prezbiterium ustawiono witraż przedstawiający Nawiedzenie Najświętszej Maryi Panny u Elżbiety. Witraż projektował Jastrzębski z Wieliczki a wykonał A. Zieliński z Krakowa. W tym samym roku wewnętrzne ściany kościoła zheblowano, obito dyktą i pomalowano farbą olejną. Strop oszalowano z wyokrągleniem po bokach i pokryto pseudoludową polichromią. W 1956 r. złocenia listkami głównego ołtarza dokonał Jan Świeboda z Krakowa. Dwa lata później założono w kościele instalację elektryczną. W 1962 r. odnowiono i pozłocono jeden z bocznych ołtarzy. W 1964 r. ufundowano pancerne tabernakulum. W 1966 r. pozłocono drugi boczny ołtarz i ambonę. W kościele znajdowały się sześciogłosowe, mechaniczne organy o skróconej klawiaturze z końca XIX wieku. Były one remontowane w 1940 i 1960 roku. Ostatnio poważny remont organów został przeprowadzony w 1981 roku. Gruntowny remont kościoła, zarówno wewnątrz jak i zewnątrz, został przeprowadzony w latach 1973- 1975 według projektu i staraniem proboszcza ks. Tadeusza Brzyskiego. Pod całym kościołem wymieniono przyciesie, położono podmurówkę i dano nowy szalunek zewnętrzny. Wewnętrzne ściany i sufity zostały oszalowane deseczkami jodłowymi i sosnowymi o szerokości 10 cm, które położono na dotychczasowym wystroju. Pod szalunkiem zostały umieszczone przewody elektryczne i radiofoniczne. Spowodowało to zmianę wystroju kościoła i zakrystii. Usunięto dawną ambonę i na jej miejsce zrobiono nową dostosowaną do potrzeb odnowionej liturgii. Postawiono drewniany ołtarz w kształcie kielicha i odnowiono pochodzącą z końca XVIII w. chrzcielnicę. W nawie kościoła postawiono nowe ławki drewniane, a w zakrystii nowe szafy na szaty i naczynia liturgiczne. W całym kościele założono ogrzewanie elektryczne. W 1975 r. dach kościoła pokryto nową blachą, założono nowe rynny i rury spustowe. Zewnętrzny szalunek kościoła pomalowano zabezpieczającym drewno lakierem bezbarwnym. W 1980 pomalowano dach farbą antykorozyjną koloru wiśniowo-miedzianego. Do wybuchu drugiej wojny światowej istniały przy kościele niewielkie dzwony, ale o pięknym i donośnym głosie. W 1939 r. z obawy przed rekwizycją proboszcz polecił je zdjąć i ukryć. Dopiero w 1943 r. pod wpływem groźby represji ze strony okupanta oddano je Niemcom. Po wojnie nie udało się ich odzyskać. Dlatego w 1949 r. parafianie zakupili 3 dzwony wykonane przez H. Wojtkowskiego z Węgrowa. Umieszczono je w murowanej dzwonnicy zbudowanej w początku XX wieku. Uroczystego poświęcenia dzwonów dokonał w 1950 r. pomocniczy biskup lubelski Zdzisław Goliński. W 1929 r. ogrodzono kościół parkanem metalowym roboty kowalskiej na podmurówce i słupach z czerwonej cegły. W 1939 r. na cmentarzu przykościelnym została postawiona figura Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej. Dziesięć lat później wzniesiono między kościołem a cmentarzem grzebalnym, od strony zachodniej, dużą figurę Najświętszego Serca Jezusa, którą w 1950 r. poświęcił bp Zdzisław Goliński. W 1956 r. na cmentarzu przykościelnym od strony północno-wschodniej wybudowano z głazów grotę poświęconą Matce Bożej z Lourdes i św. Bernardetcie. W 1983 r. uporządkowano otoczenie kościoła, ogrodzono duży plac między kościołem i szosą, zrobiono alejki, zainstalowano lampy oświetlające cmentarz przykościelny i główną aleję prowadzącą od szosy do kościoła.